De dood is iets waar wij geen macht over hebben. Het komt op momenten dat je het niet verwacht. De dood zal de dood niet zijn als hij dit van te voren liet weten. De dood is machtig, maar verder weet je ook niks. Je hebt geleerd over de hemel en de hel, de spirituelen die je vaak op televisie ziet praten met hun verloren zielen. De geesten en het heelal , het zweven tussen 2 werelden. Je hoort vaak over de dood en het komt steeds dichterbij. Je denkt wat erg, je staat er even bij stil en ja zoals ze zeggen "het leven gaat door" . En dat is waar. Maar zodra het dichterbij komt en het een familielid betreft is het even Slikken (met een hoofdletter).
Het gaat bij mij zo diep, dat ik denk hoe voelde hij zich op het moment dat hij overleed ? Voelde hij het aankomen, snakte hij naar hulp. En dan heb ik het over de 10 of 5 min. voor iemand zijn dood. Deze vragen stel ik mezelf altijd. Wie was er bij hem? Wat was nou de echte oorzaak. Wat voelt hij nu? Wat denk je dat hij nu aan het doen is. Gelukkig beantwoordt mijn moeder deze vragen zoveel mogelijk, om een beetje rust te creëren. Natuurlijk vertelt ze niet over de koetjes en de bijtjes, maar de dingen die mij wat meer rust geven. Ze weet dat ik niet wil horen over dat hij nu in de hemel is. Ik wil de echte dingen horen. En daarmee bedoel ik: de manier waarop hij is overleden en met wie hij toen was en of hij goed behandeld werd. En dan komen er NOG meer vragen. "Een longontsteking?, een griep?" Als hij hier in Nederland was, was dit nooit zo afgelopen. "Het was zijn tijd"zeiden ze dan. Hij had een laatste snak van leven in zijn keel zitten, het moment dat hij het uit hoestte verdween zijn leven. Hij was weg. Ze noemen dat de laatste adem van het leven. Het was zijn tijd en de dood wist het. Maar zo een simpele eenvoudige man, die verder niets had geen vrouw of kinderen, maar zijn leven overleefde en hard werkte voor een familie om ze tevreden te houden.
Het was te voorspellen. Zijn hele leven lang deed hij alles te voet, hij liep overal naar toe, maar dit keer was er iets vreemds. Hij pakte de bus naar het badhuis, iets wat hij normaal nooit doet. Hij kwam terug en vanaf dat moment sprak hij weinig. Hij zat op de bank met zijn hoofd in zijn handen alsof hij kon voelen wat er komen zou. Alsof hij wist dat zijn dag gekomen was. Een man die verder nog sterk qua lichaam was en geen mankementen had. Een griepje zeggen ze ... Je hoorde het gegorchel in zijn keel. De dokter kwam langs en zei dat hij even mee moest voor medicijnen. Het leek niet alsof het haast had. Toen ze hem wilde meenemen naar de auto werden ze benen slap, alsof ze verlamde. In de auto lag hij in de handen van de persoon die over hem hoedde. - Hij was een man van rond de 50 jaar , maar met een jonge geest en een jong lichaam maar wel een lichaam die geleefd had, overleefd had op straat met zijn broer, mijn opa. Me opa heeft je groot gebracht, werkend op de straten voor een stukje brood. Je bent de enige familielid van mijn Opa. De broer die je heeft groot gebracht huilt nooit, maar toen jij heen ging huilde zijn hart. Een man die zich altijd sterk houdt en nog steeds sterk is. Het liefst had hij je meegenomen naar het land waar wij zijn opgegroeid, maar je wilde niet. En ik geef je gelijk. Het land dat wordt beschreven als het westen waar vele "schatten" liggen, maar eigenlijk het leven veel te snel gaat. In plaats daarvan stuurde hij jouw de middelen om rond te komen. Hij heeft ervoor gezorgd dat wij dit leven hebben gekregen, want wij kennen niet anders. Jij wel..- De klap was groot. Zijn laatste adem blies hij uit. Er was geen redden aan. Hij had ons verlaten..
De dag van de begrafenis iets wat weinigen hadden gedacht. Het was geen rijke man, hij had geen bezittingen. Het was een nobele en humble man die niet opviel. Maar de dag van zijn dood veranderde alles er stond er een stoet van mensen en dan bedoel ik meer dan honderden mensen in de straat. Een stoet die je doet afvragen of de overledene een beroemdheid was . De straten waren propvol. Het verkeer liep vast. Van jong tot oud maakte ze een rij, de politie stopte het verkeer. De mensen liepen met de auto mee. Kleine jongetjes liepen vooruit en begeleidden hem met een instrument en betuigden hem respect. De hele stoet liep mee en leidden hem als een koning naar zijn graf. De opkomst gaf aan dat deze man geliefd was door velen. Iets wat hij waarschijnlijk zelf nooit verwacht had. Een simpele, niet opvallende man, een man die grotendeels van zijn leven klusjes deed en het totaal niet erg vond, werd behandeld als een ware belangrijke man in de samenleving. Hierdoor kon ik vrede hebben, vrede voor het zware leven dat hij geleidt had, maar toch altijd lachte, nooit klaagde, zichzelf lager zette dan de rest, maar iemand waar wij zo van hielden. Zo veel. Zo een warme en pure hart. Er waren mensen die eerder op de begrafenis waren om hun familielid te begraven , maar op een of andere manier gaf God hem zijn moment om te schitteren en hebben ze hem die dag voorrang gegeven op zijn eigen begrafenis. Dit was zijn mooiste dag geweest. Ik hoop dat hij mee heeft gekeken, want de plaats waar hij begraven is was prachtig. Het was een mooie plek gevuld met mooi groen en mooie bloemen, vlakbij de Moskee. Mijn moeder beschreef het als een prachtige plek.
Ik zal jou opzoeken en je vertellen hoe een geweldige man je was. Je vertellen hoe je tranen, maar ook een glimlach toverde op mensen hun gezicht. Ze zeggen(een marokkaans gezegde) "Een dode verlaat niet de wereld zonder een glimlach achter te laten op de gezichten van de achterblijvers". Zulke mooie herinneringen laat je na. Ik zal je vertellen wat een prachtige begrafenis je hebt gehad. Ik zal vast nog jaren naar je vragen, omdat ik moeilijk dingen los kan laten. Het zal voor mij lijken alsof je nooit bent heengegaan. Tot ik weer ontwaak en realiseer dat je er echt niet meer bent. Het voelt nog steeds onwerkelijk.. Ik wens dat mijn Opa nog veel langer mag blijven, zou je dat kunnen vragen? Zou je kunnen vragen om mijn opa nog voor een tijd te sparen, want leven zonder de man die mijn groot bracht, is iets waar ik niet aan durf te denken.
Liefs L. Je blijft altijd in mijn hart. In loving memorie of Husseen.
Het gaat bij mij zo diep, dat ik denk hoe voelde hij zich op het moment dat hij overleed ? Voelde hij het aankomen, snakte hij naar hulp. En dan heb ik het over de 10 of 5 min. voor iemand zijn dood. Deze vragen stel ik mezelf altijd. Wie was er bij hem? Wat was nou de echte oorzaak. Wat voelt hij nu? Wat denk je dat hij nu aan het doen is. Gelukkig beantwoordt mijn moeder deze vragen zoveel mogelijk, om een beetje rust te creëren. Natuurlijk vertelt ze niet over de koetjes en de bijtjes, maar de dingen die mij wat meer rust geven. Ze weet dat ik niet wil horen over dat hij nu in de hemel is. Ik wil de echte dingen horen. En daarmee bedoel ik: de manier waarop hij is overleden en met wie hij toen was en of hij goed behandeld werd. En dan komen er NOG meer vragen. "Een longontsteking?, een griep?" Als hij hier in Nederland was, was dit nooit zo afgelopen. "Het was zijn tijd"zeiden ze dan. Hij had een laatste snak van leven in zijn keel zitten, het moment dat hij het uit hoestte verdween zijn leven. Hij was weg. Ze noemen dat de laatste adem van het leven. Het was zijn tijd en de dood wist het. Maar zo een simpele eenvoudige man, die verder niets had geen vrouw of kinderen, maar zijn leven overleefde en hard werkte voor een familie om ze tevreden te houden.
Het was te voorspellen. Zijn hele leven lang deed hij alles te voet, hij liep overal naar toe, maar dit keer was er iets vreemds. Hij pakte de bus naar het badhuis, iets wat hij normaal nooit doet. Hij kwam terug en vanaf dat moment sprak hij weinig. Hij zat op de bank met zijn hoofd in zijn handen alsof hij kon voelen wat er komen zou. Alsof hij wist dat zijn dag gekomen was. Een man die verder nog sterk qua lichaam was en geen mankementen had. Een griepje zeggen ze ... Je hoorde het gegorchel in zijn keel. De dokter kwam langs en zei dat hij even mee moest voor medicijnen. Het leek niet alsof het haast had. Toen ze hem wilde meenemen naar de auto werden ze benen slap, alsof ze verlamde. In de auto lag hij in de handen van de persoon die over hem hoedde. - Hij was een man van rond de 50 jaar , maar met een jonge geest en een jong lichaam maar wel een lichaam die geleefd had, overleefd had op straat met zijn broer, mijn opa. Me opa heeft je groot gebracht, werkend op de straten voor een stukje brood. Je bent de enige familielid van mijn Opa. De broer die je heeft groot gebracht huilt nooit, maar toen jij heen ging huilde zijn hart. Een man die zich altijd sterk houdt en nog steeds sterk is. Het liefst had hij je meegenomen naar het land waar wij zijn opgegroeid, maar je wilde niet. En ik geef je gelijk. Het land dat wordt beschreven als het westen waar vele "schatten" liggen, maar eigenlijk het leven veel te snel gaat. In plaats daarvan stuurde hij jouw de middelen om rond te komen. Hij heeft ervoor gezorgd dat wij dit leven hebben gekregen, want wij kennen niet anders. Jij wel..- De klap was groot. Zijn laatste adem blies hij uit. Er was geen redden aan. Hij had ons verlaten..
De dag van de begrafenis iets wat weinigen hadden gedacht. Het was geen rijke man, hij had geen bezittingen. Het was een nobele en humble man die niet opviel. Maar de dag van zijn dood veranderde alles er stond er een stoet van mensen en dan bedoel ik meer dan honderden mensen in de straat. Een stoet die je doet afvragen of de overledene een beroemdheid was . De straten waren propvol. Het verkeer liep vast. Van jong tot oud maakte ze een rij, de politie stopte het verkeer. De mensen liepen met de auto mee. Kleine jongetjes liepen vooruit en begeleidden hem met een instrument en betuigden hem respect. De hele stoet liep mee en leidden hem als een koning naar zijn graf. De opkomst gaf aan dat deze man geliefd was door velen. Iets wat hij waarschijnlijk zelf nooit verwacht had. Een simpele, niet opvallende man, een man die grotendeels van zijn leven klusjes deed en het totaal niet erg vond, werd behandeld als een ware belangrijke man in de samenleving. Hierdoor kon ik vrede hebben, vrede voor het zware leven dat hij geleidt had, maar toch altijd lachte, nooit klaagde, zichzelf lager zette dan de rest, maar iemand waar wij zo van hielden. Zo veel. Zo een warme en pure hart. Er waren mensen die eerder op de begrafenis waren om hun familielid te begraven , maar op een of andere manier gaf God hem zijn moment om te schitteren en hebben ze hem die dag voorrang gegeven op zijn eigen begrafenis. Dit was zijn mooiste dag geweest. Ik hoop dat hij mee heeft gekeken, want de plaats waar hij begraven is was prachtig. Het was een mooie plek gevuld met mooi groen en mooie bloemen, vlakbij de Moskee. Mijn moeder beschreef het als een prachtige plek.
Ik zal jou opzoeken en je vertellen hoe een geweldige man je was. Je vertellen hoe je tranen, maar ook een glimlach toverde op mensen hun gezicht. Ze zeggen(een marokkaans gezegde) "Een dode verlaat niet de wereld zonder een glimlach achter te laten op de gezichten van de achterblijvers". Zulke mooie herinneringen laat je na. Ik zal je vertellen wat een prachtige begrafenis je hebt gehad. Ik zal vast nog jaren naar je vragen, omdat ik moeilijk dingen los kan laten. Het zal voor mij lijken alsof je nooit bent heengegaan. Tot ik weer ontwaak en realiseer dat je er echt niet meer bent. Het voelt nog steeds onwerkelijk.. Ik wens dat mijn Opa nog veel langer mag blijven, zou je dat kunnen vragen? Zou je kunnen vragen om mijn opa nog voor een tijd te sparen, want leven zonder de man die mijn groot bracht, is iets waar ik niet aan durf te denken.
Liefs L. Je blijft altijd in mijn hart. In loving memorie of Husseen.
